Κολπική μαρμαρυγή, άλλο ένα ευλογημένο δώρο. Υπενθύμιση θανάτου και ευκαιρία για αλλαγή στάσης ζωής. Ευκαιρία να πεθάνει ο παλιός εαυτός και να γεννηθεί ένας νέος Αλέξανδρος, που θα ξέρει γιατί ζει, τι θέλει και που πηγαίνει. Έμπρακτα. Αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να πουλήσω την μοτοσικλέτα και τι συνέπειες θα έχει αυτό.

Έκανα μία δοκιμή την ημέρα της επανεξέτασης, αφήνοντας την μηχανή στο σπίτι, αφού και ο πόνος στη μέση μού επέβαλε να φερθώ με σύνεση. Περπάτησα μέχρι το διαγνωστικό κέντρο και επέστρεψα. Στη συνέχεια περπάτησα μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Τελειώνοντας με το γιατρό περπάτησα πίσω μέχρι το σπίτι της μητέρας μου. Το απόγευμα επέστρεψα με το λεωφορείο.  Μετά από δυο μέρες είπα να υλοποιήσω το τάμα μου να επισκεφθώ τον πιο κοντινό ναό Αγίου Στεφάνου, αφού ο μάρτυρας αυτός ήταν που μου στάθηκε στις δύσκολες αποφάσεις μου με απλό βλέμμα του από τον τοίχο πάνω από το γραφείο του αδελφού μου. Έχω ύψιστη προτεραιότητα να υλοποιώ τις υποσχέσεις που δίνω σε Αγίους.

Περπατώντας λοιπόν συνειδητοποίησα πόσες λεπτομέρειες ανθρώπινης ζωής ξεφεύγουν από την αντίληψη μου όταν προσπερνώ βιαστικά με τη μοτοσικλέτα. Όταν δηλαδή ο οδηγός είναι απασχολημένος με το τι γίνεται γύρω του και ο εγκέφαλος δεν έχει χρόνο ή μάλλον δεν πρέπει να έχει χώρο για άλλες αποπροσανατολιστικές σκέψεις. Η ανθρώπινη αντίληψη και ο ρυθμός βηματισμού συμπίπτουν. Απλοί άνθρωποι δίπλα μου ξεκινάνε την μέρα τους ανοίγοντας το μαγαζί τους ή καβαλώντας τη μηχανή. Παρατηρώ την ορχηστική παράταξη θαμώνων στην αυλή ενός καφενείου που τίποτα δεν τους ξεφεύγει, ενώ απολαμβάνουν τον πρώτο τους καφέ. Έχουν κάτσει κυκλικά, ώστε να προφυλάσσουν τα νώτα τους, αλλά και να βλέπουν όλους τους άλλους, παρότι δεν μιλούν μεταξύ τους. Αναλογίστηκα κατά πόσο θα μπορούσε να ήταν μία σιωπηλή σκηνή θεάτρου δρόμου, αφού αποτελούν ταυτόχρονα θεατές και πρωταγωνιστές του έργου. Καθισμένοι εκείνοι βλέπουν ότι κινείται σχολιάζουν ή και περνούν την ώρα τους με ότι περνάει μπροστά τους. Την ίδια στιγμή οι ίδιοι αποτελούν θέμα για όσους διαβάτες τους παρατηρούν έτσι καθισμένους σιωπηλούς με τα φλιτζάνια τους, τα κομπολόγια και τα τσιγάρα τους.  Συνομιλίες υπαλλήλων σε μικρομάγαζα με την φρεσκάδα του πρωινού ξεκινήματος. Κάποιος μάζευε τους καρπούς από μια ελιά μπροστά στο σπίτι του, έχοντας απλώσει πανιά πάνω σ’ ένα αμάξι, ενώ η γυναίκα του τον ρωτούσε με την άνεση μιας όμορφης σχέσης πολλών ετών για την πορεία της εργασίας του.

Και μετά υπάρχουν τα ονόματα των δρόμων. Άλλη ιστορία αυτή. Συνειρμοί, διαπιστώσεις πόσων πραγμάτων δεν ξέρω και μία περιήγηση σε ότι κρύβεται πίσω από κάθε όνομα δρόμου.  

Αναρωτιέμαι αρκετές φορές γιατί να μας εντυπωσιάζουν τόσο πολύ όσα βλέπουμε για πρώτη φορά, στα όποια τουριστικά ταξίδια σε εξωτικά μέρη κάνουμε και να μην ασχολούμαστε με όσα δεν έχουμε δει στις κοντινές γειτονιές που ζούμε. 

Στην διαδρομή συνάντησα ενοριακούς ιερούς ναούς και λαϊκές αγορές, που αντιστέκονται με την ύπαρξή τους στην Νέα Τάξη Πραγμάτων. 

Επίσης με το περπάτημα, πέρα από την άσκηση και την σωστή αναπνοή που βάζουμε το σώμα μας, προκύπτουν και διάφορα ξυπνήματα του εγκεφάλου με παιχνίδια εξάσκησης στο δρόμο, υπολογισμοί προτεραιότητας, υπολογισμοί αριθμών από τις πινακίδες των αυτοκινήτων, υπολογισμοί αποφυγής σύγκρουσης με διαβάτες ή αυτοκίνητα, χάραξη πορείας αδιαφορώντας για τα σήματα κυκλοφορίας. Υπάρχει ο χρόνος να εμπεδωθεί το κάθε τι στην καρδιά και το μυαλό.

Κατέγραφα ότι έβλεπα σε φωτογραφίες και μιλώντας στις σημειώσεις μου, αφού η τεχνολογία μου δίνει αυτή τη δυνατότητα να γίνω συγγραφέας εν κινήσει. Είδα ότι περπάτησα 5 km ή 7.137 βήματα. 

Όλα παρουσιάστηκαν μπροστά στα μάτια μου για λίγες στιγμές αφού τα προσπερνούσα και δεν θα μάθω ποτέ την συνέχεια της κάθε δράσης αυτών των ανθρώπων. Πήρα μία γεύση ανθρώπινης ζωής, που μου στερούσε το αστραπιαίο πέρασμα με την χρήση της μηχανής τόσων ετών. 

Σημασία έχει να γευτώ το υπόλοιπο τη ζωή μου αξιοποιώντας το κάθε βήμα του ευλογημένου μονοπατιού που έχω να διανύσω.